ترک

سه بار خودم را صدا میزنم،

نامم را با صدای بلند. همین اول صبحی...

چند بار روی شانه ام میکوبم!

تو کی هستی؟!

ترس برم میدارد!

من، کی هستم؟!

امشب دلم قدری شراب بوسه میخواهد

برسم به پوچی کافکا و هدایت و مثلا" 62 بار خودکشی کنم یا به اندازه ی سالهای تولدت یا مثلا" سکه های مهریه ی مادرت...چه فایده! که من در خودکشی هم پوچی میبینم!

این نوشته ها تماما" بهانه است، دلم برای " تو" تنگ شده است!

به تو فکر میکنم با ذهنی خالی...طرحی خیالی...بی هیچ انگیزه ای جانکم

بیفتی و بلند شوی، بیفتی و بلند شوی...بیفتی و بلند شوی...باز هم باید بیفتی و بلند شوی....هر قدر هم چشم هایت را محکم ببندی، هر قدر هم التماس کنی....

باز هم باید بیفتی....

اگر بلند نشوی؟؟؟

قاصدک هان؟!

.

.

.

چه خبر آوردی؟؟؟

وقتی از فضای جدید در دنیای مجازی برائت جسته و سری به اینجا میزنم انگار یک نفر پیچ ۴۲ رادیو پر سر و صدا را در گوشم خاموش میکند. آرام سرم را در جویبار آب خنگی فرو میکنم...سلام وبلاگ فکسنی خودم...سلاااام!

آخرش نفهمیدم تنهایی خوب است و باعث تعالی میشود یا پدر صاحاب بچه ی روح و روان آدم را درمیاورد...

خدایا ما را از عذاب عصر تکنولوژی نجات بده و به دوره ی پارینه سنگی برگردان...من به نمایندگی از تمام ابناء بشر فریاد میزنم، غلط کررررردم...مرا برگردان به آنجا که آدم ها سنگی نبودند...

سال ۸۹ دقیقن روی همین تختی که الان نشسته ام وبلاگ نویسی را شروع کردم...زمین و زمان گردید و نهایتا" رسیدم به همان نقطه و همان حال...در حال ما دگرگونی اگر هست، از حال بد به حالات بدتر است;-) ;-) ;-)

عشق یعنی اینکه بیاید و بگوید:

من اهل غرق شدن تووی این زندگی هایی که آدم ها نقاشی کرده اند نیستم، اگر همسفر و همراه هستی نصف زندگیمان فلان روستا و نوکری برای مردمش است...می آیی یا بروم؟!

.نسیم و نخ بده، از خاک تا رها بشود
به یک اشاره‌ی تو، روح بادبادکی‌ام...

ببین عزیزم تقصیر توه...من خیلی وقته زدم جاده خاکی..حواست باشه ها!!! نگی نگفتم...

معتاد شدم عشق تو معتادم کرد

هم قافیه ی ننگ و در صف بادم کرد..